Wprowadzenie do pedagogiki opiekuńczej

czwartek, 14, maj 2015

Ireneusz Jan Pyrzyk
ISBN 83-88500-89-9
Włocławek 2006
format B5
s. 227
(nakład wyczerpany)

Przedmiotem i zarazem głównym problemem pracy jest zarys rozwoju i koncepcji polskiej pedagogiki opiekuńczej. Podjęcie powyższego problemu uzasadnia przede wszystkim: dyskusyjny charakter preliminariów i statusu teoretyczno-metodologicznego pedagogiki opiekuńczej; pozostawanie od wielu lat na poziomie pluralizmu koncepcyjnego; pokazanie pedagogiki opiekuńczej w trakcie procesu tworzenia i rozwoju teoretyczno-metodologicznego na przestrzeni lat; niepokojące spowolnienie w ostatnich latach, w refleksji naukowej nad rzeczywistością opiekuńczo-wychowawczą.
Rozdział pierwszy traktuje o genezie i etapach rozwoju pedagogiki opiekuńczej na gruncie polskim. Autor zwraca w nim uwagę na niekonwencjonalny rozwój tej subdyscypliny pedagogicznej oraz na złożony proces genezy uwarunkowany wieloma czynnikami.
Rozdział drugi prezentuje prekursorów pedagogiki opiekuńczej rozumianej szczególnie w aspekcie praktycznym. Często mówimy o nich jako o klasykach tej dziedziny pedagogiki (J.H. Pestalozzi, ks. B. Markiewicz, J. Korczak, J.C. Babicki, H. Radlińska). Realizowana przez nich działalność wychowawcza opierała się głównie na potrzebach dziecka, ich diagnozie i zaspokajaniu.
W rozdziale trzecim przedstawiono różnorodne koncepcje pedagogiki opiekuńczej na gruncie polskim. Zarówno koncepcje klasyczne, jak i alternatywne. Jest to niezwykle istotny problem w aspekcie rozwoju teorii i metod, które w jakimś sensie powinny z owych koncepcji wynikać. Rozdział ten pokazuje zasadnicze nurty i kierunki w rozwoju pedagogiki opiekuńczej.